Cevher
İnsan bir amaç ile doğar ve yürür ölene dek.
İnsan, yolun ritminde, renkler ile süslenir.
Adımları akarken, pusulasıdır mihenk,
İnsan, o yol boyunca, şuurundan beslenir.
Şuur yoksa yerinde, bilinç kalmışsa yedek,
İki makyajlı söze, kolayca kümeslenir.
Aslan olmak var iken, kuyruğu kısmış köpek,
Soytarılar önünde, jön diye piyeslenir.
Bazen ödül kazanır, bazen yediği kötek,
Çoğu kez bir meçhule, habersiz adreslenir.
Bayrak uçar gider de, elinde kalır değnek,
Özü gitmiş sözü yok, herkesle herkeslenir.
Kızar, sahneye çıkar, elinde topal tüfek,
Bir dev gibi heybetli, naralarla hislenir.
Sesi kalır gırtlakta, yerinde yok ki yürek,
Gözü hedefte kalır, geriye viteslenir.
Kandığı mel’un sırtlan, maskeli sahte melek.
Celladıyla gülüşür, kardeşine küslenir.
Yalnızlaşır ve anlar, artık olmuştur binek,
Mahmuz darbelerinden, yıkılır ve peslenir.
Fırsat gitti mi gelmez, insana vefa gerek.
Nankörlüğe düşenler, hoyratça kafeslenir.
Kimliğini kaybeden, olsa da çelik bilek,
Her başını diktikçe, boynundan preslenir.
Affedip gülümserler, verirler yapma çiçek,
Nümayişe aldanır, habire ladeslenir.
Sesini az çıkarsa, olsa azıcık erkek,
Prangalar takılıp, anında kodeslenir.
Eski günleri arar, isyandadır tüm bellek.
Kardeşine hasrettir, dostları göreslenir.
Pişman, kalkar duaya, ve kalbinde tek dilek,
Toprağında özgürce ölmeye heveslenir.
Sözü yoksa geçmişten, ne söyler ki gelecek,
Yarın ancak bu günden, bu gün dünden beslenir.
Ceddini bilmez için, neye yarasın çömlek,
Cevher kalpte değilse, altın bile terslenir.
İnsan, şuura muhtaç, geçmiş insana örnek,
İnanan kalabalık, tek yürek nefeslenir.
Vatan birdir, devlet bir, bayrak tektir, millet tek.
Cümle düşmana karşı, ölümsüzce seslenir.
FEYZULLAH ALTUNKAYNAK
20.11.2021 AKHİSAR
