Adana
Ey şanlı orduların zapt edilmez kalesi,
Ovanda toprak kızıl, dağında kar Adana.
Ne kula kul olmuşsun ne zalimin kölesi…
Asırlık bir kurtuluş destanın var Adana.
Zaferin Toroslardan düşen çığ gibi taşkın.
Tarifisin vatana duyulan yüce aşkın.
Öyle bir şiirsin ki şairler bile şaşkın.
Hangi mısraya düşsen yangın çıkar Adana.
Sen ki yüz sene önce muhtaçken mermi, topa
Mitralyözlere denkti; tuttuğun süngü, sopa.
İstilacı zihniyet, o me/deni Avrupa;
Elini sabah akşam kanla yıkar Adana.
Batının kalbi taştır, dövülmez konup örse.
Katleder genç, ihtiyar düşmanın gözü körse.
Çektiğin işkenceyi, yapılan zulmü görse
En cani cellat bile candan bıkar Adana.
Kıydılar körpelere gök ekin biçer gibi.
Fransız’ın her sözü, zulme ant içer gibi...
Ya Ermeni vahşeti, sırtında hançer gibi...
Dost bildiğin, arkandan kurşun sıkar Adana.
Merhametten eser yok, bakışlar dolu kinle.
Doymadı kana vahşi; öyle beş yüzle, binle.
Uçurulurken nice kelleler giyotinle
Annelerin feryadı, yürek yakar Adana.
Sen; yeşeren bahçesin karakışta, hazanda.
Destanın da ölümsüz o destanı yazan da.
Ceyhan’da Pozantı’da Aladağ’da Kozan’da
Coştukça al bayrağın kalmaz efkâr Adana.
Rıza BÜYÜKDENİZ
